Τί απίθανο μουσείο το Μουσείο της Ακρόπολης. Για να είμαι ειλικρινής, τώρα αντιλαμβάνομαι τι πάει να πει Παρθενώνας. Μέχρι σήμερα δεν είχα αντιληφθεί την μεγαλοπρέπεια της τέχνης και τεχνικής του.
Τοποθετημένο ακριβώς κάτω από τον Παρθενώνα, το μοντέρνου ρυθμού μουσείο αναδεικνύει τολμηρά την Αθήνα του σήμερα χωρίς να κομπλάρει στη θέα της Αθήνας του χθες.
Φυσικά, τα εκγαίνια ήταν τόσο μεγαλοπρεπή όσο σχεδόν και τα εκθέματα. Έδωσαν ευτυχώς και την ευκαιρεία στον τηλεθεατή να πάρει μία γεύση από το μουσείο, και με ξενάγηση. Μία διαδρομή σε αυτό το παραμύθι τέχνης, τεχνικής και ιστορίας.
Οι δε πολιτικοί έδειχναν ιδιαίτερα αφοσιωμένοι στη ξενάγηση, ενώ ο θαυμαστμός τους στα εκθέματα ήταν ξεκάθαρος. Ο Barroso ακολουθούσε με προσοχή μέχρι και στον πρώτο όροφο, όπου πλέον υπήρχε μία έντονη, ξεκάθαρη και ευγενική διεκδίκηση των Ελγινίων. Εκεί τον χάσαμε λίγο από το πλάνο.
Αυτό το μουσείο αποτελεί ένα τοπογραφικό μνημείο για την πόλη, και ένα πολιτικό μήνυμα για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Περισσότερο απ'όλα όμως αποτελεί ένα δυνατό επιχείρημα για διεκδίκηση αυτών που ανήκουν εκεί, στο χώρο τους.
Οι Έλληνες έχουν καταλάβει ότι η απεικόνιση της πραγματικότητας αποτελεί πάντα το δυνατότερο μήνυμα. Αναρωτιέμαι οι δικοί μας πότε θα το καταλάβουν.
Κάθομαι στην κουζίνα γιατί εδώ φυσά, ακούω Paul van dyk όπως κάθε Σάββατο, τρώω πεπόνι με χαλούμι (δεν είχα καρπούζι) και bloggaro...
