40 χρόνια μετά

40 χρόνια μετά και σκέφτομαι πόσο άλλαξε η ζωή μας. Τα χρόνια δεν είναι μόνο αριθμοί. Τα χρόνια είναι στιγμές, είναι μνήμες, γνώση και εμπειρία. 

Μεγάλωσα με τον φόβο. Το φόβο μην αγγίξω άγνωστο αντικείμενο στα χωράφια μήπως είναι βόμβα. Το φόβο των κρότων πυροτεχνημάτων. Το φόβο των σειρήνων κάθε καλοκαίρι. 

Μεγάλωσα σε μισή πατρίδα. Με τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια. Το τέρμα Λήδρας με βαρέλια. Την εικόνα του λιμανιού της Κερύνειας και το Δεν Ξεχνώ στην τάξη, στα βιβλία και τα τετράδια. Με τη καθημερινή αναφορά του πόνου και της αδικίας. 

Μεγάλωσα και με το «κάδρο του Μακαρίου» να κρέμεται στον τοίχο κάθε σχολείου και κυβερνητικού κτηρίου, την αναγκαστική επιλογή του ΡΙΚ γιατί απλά δεν υπήρχε άλλος σταθμός, τον εθνικό ύμνο να παίζει μετά από κάθε εκδήλωση – σχολική ή άλλη. Μεγάλωσα με μία μονοδιάστατη άποψη, ιστορία, εμπειρία. 

Και τώρα μεγάλωσα… 

Και ζω την επαφή με την «άλλη πλευρά». Γνωρίζω ανθρώπους που οραματίζονται ένα κοινό μέλλον, μιλάμε, συζητάμε, συνεργαζόμαστε, αντιλαμβανόμαστε. Πόσο αλήθεια διαφορετική θα είναι η ζωή του παιδιού μου, εάν δεν μεγάλωνε σε μισή πατρίδα, χωρίς διαδηλώσεις και συλλαλητήρια, ή βαρέλια να κόβουν το δρόμο του; Πόσο διαφορετική είναι ήδη η ζωή του παιδιού μου αφού έχει επαφή με την «άλλη πλευρά», μπορεί να πάει στο λιμανάκι της Κερύνειας και όχι απλά να το δει σε φωτογραφία; Πόσο διαφορετικά θα ήταν εάν μεγάλωνα δίχως φόβο; 

40 χρόνια μετά και σκέφτομαι… ίσως 40 χρόνια να είναι αρκετά.