Περιμένοντας τη σιωπή

Θέλω να πάρω αγκαλιά τη μάνα που μετά από 41 χρόνια θάβει τον αγαπημένο της γιο. Θέλω να πάρω αγκαλιά τη γυναίκα που μετά από 52 χρόνια θάβει τον άντρα της. Θέλω να πάρω αγκαλιά όλες τις γυναίκες που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους, τα χωριά τους - όλες αυτές, που οι θύμησές τους δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν τη νύχτα.

Θέλω να τους ψιθυρίσω ότι η καρτερία, ο πόνος, η αϋπνία έχει τελειώσει. Να τους ψιθυρίσω ότι τα παιδιά, τα εγγόνια, οι κόρες τους δεν θα περάσουν αυτά που πέρασαν αυτές. Να ψιθυρίσω να μείνουν δυνατές… γιατί κοντεύουμε… θα τα βρούμε… τα δύσκολα πέρασαν… τώρα χρειάζεται σύνεση…

Θέλω να μιλήσω στους ηγέτες. Να τους μιλήσω για το μέλλον που θέλουν οι γυναίκες για τα παιδιά τους, το μέλλον που πρέπει να διαμορφώσουν για να μπορέσουν αυτές να κοιμηθούν τη νύχτα. Να τους μιλήσω για την ανάγκη όλων να κοιμόμαστε τη νύχτα… να τα βρούμε… να περάσουν τα δύσκολα… να συμφωνήσουν με σύνεση…

Και θέλω να φωνάξω στους μαυροφορεμένους νέους που κουβαλούν συνθήματα και ελληνικές σημαίες και παρελαύνουν στους δρόμους. Να τους φωνάξω να μ’ ακούσουν! Να τους φωνάξω να διαβάσουν την ιστορία μας. Την αλήθεια. Να τους φωνάξω να επιλέξουν ένα μέλλον καλύτερο για όλους…

Μα πάνω απ’ όλα θέλω τη σιωπή. Κοντεύουμε… θα τα βρούμε… τα δύσκολα πέρασαν….η σιωπή έρχεται με την ειρήνη… 

Δεν θέλω άλλο να ψιθυρίζω, να μιλώ ή να φωνάζω. Θέλω μόνο να χαμογελάω και να σωπαίνω. Γιατί  τα βρήκαμε… τα δύσκολα έρχονται… χρειάζεται σύνεση…