Ημέρα πένθους για τον πλανήτη: MJ RIP

Διάφορα θέματα προετοίμαζα για σήμερα: την επίσκεψη Μπαρόζο, την απόφαση Πανεπιστημίου Κύπρου, και την αντίδραση της ΟΕΛΜΕΚ. Αλλά αυτά φαίνονται κάπως ασήμαντα μπροστά στη μεγάλη είδηση που πάγωσε τον πλανήτη: το θάνατο του Michael Jackson.

Καινοτόμος, show-man, ο καλύτερος χορευτής όλων των εποχών, "διεστραμμένος", χαμένος, θλιμμένος. Ο MJ έζησε μία ζωή που έχω την εντύπωση δεν ήταν ακριβώς δική του. Σίγουρα ένας πολύ χαμένος άνθρωπος που μοιάζει να μην έχει ηρεμίσει ποτέ. Φυσικά τόση φήμη, τόσος πλούτος, τόση πίεση από τόσο νεαρή ηλικία δεν μπορούν παρά να αφήσουν δαίμονες στη ψυχή ενός ανθρώπου.

Μεγάλωσα με τη μουσική του, και έστω και αν όλοι σήμερα μιλάνε για τη δουλειά του της δεκαετίας του '80, εγώ πιστεύω τα καλύτερα καλλιτεχνικά έργα του ήταν κατά τη δεκαετία του '90. Πάντως καθ'όλη τη καριέρα του υπήρξε πρωτοστάτης σε είδη μουσικής και χορογραφίας, όπως επίσης και απίστευτα επικοινωνιακός με το κοινό του.

Michael Jackson, σε ευχαριστούμε... RIP

Σαν μία πραγματική Μεσογειακή γυναίκα η Λευκωσία...

Σαν όλες τις Μεσογειακές γυναίκες, έτσι και η Λευκωσία σε καίει με το καψόνι της την ημέρα, και τη νύχτα σε γλυκαίνει.

Είχα μία πανέμορφη βραδυά απόψε στο Aglanjia Jazz Festival. Εκεί στην πετρόκτιστη πλατεία της Αγλαντζιάς, στο όμορφο αερούδι της Λευκωσίας, άκουσα "μουσικές εξαίσιες και φωνές". Καλή παρέα, μπυρίτσα κάπως παγωμένη, απλός κόσμος (alternative και καλά) και πανέμορφη ατμόσφαιρα.

Εκεί, στην πλατεία της Αγλαντζιάς, επιβεβαίωσα γιατί αγαπώ τόσο τη Λευκωσία. Η πρωτεύουσα με τα πολλαπλά της πρόσωπα: αυτό της Στασικράτους και αυτό της Ονασαγόρου, το πρόσωπο του επιχειρηματία και αυτό του παλιού Λευκωσιάτη που κάθετε στα στενοσόκακα της παλιάς πόλης το απόγευμα, να γευτεί λίγη δροσιά.

Σαν γυναίκα μου μοιάζει. Κυκλοθυμική, με άγχος, με μποτιλιάρισμα και κάψα, να μετατρέπεται το βραδάκι σε γλυκιά, όμορφη με άνετο κόσμο.

Αν δεν πήγατε σήμερα στο jazz festival, πρέπει οπωσδήποτε να πάtε αύριο.... Αξίζει τον κόπο...

Εμείς πότε θα φτάξουμε ένα μουσείο?

Τί απίθανο μουσείο το Μουσείο της Ακρόπολης. Για να είμαι ειλικρινής, τώρα αντιλαμβάνομαι τι πάει να πει Παρθενώνας. Μέχρι σήμερα δεν είχα αντιληφθεί την μεγαλοπρέπεια της τέχνης και τεχνικής του.

Τοποθετημένο ακριβώς κάτω από τον Παρθενώνα, το μοντέρνου ρυθμού μουσείο αναδεικνύει τολμηρά την Αθήνα του σήμερα χωρίς να κομπλάρει στη θέα της Αθήνας του χθες.

Φυσικά, τα εκγαίνια ήταν τόσο μεγαλοπρεπή όσο σχεδόν και τα εκθέματα. Έδωσαν ευτυχώς και την ευκαιρεία στον τηλεθεατή να πάρει μία γεύση από το μουσείο, και με ξενάγηση. Μία διαδρομή σε αυτό το παραμύθι τέχνης, τεχνικής και ιστορίας.

Οι δε πολιτικοί έδειχναν ιδιαίτερα αφοσιωμένοι στη ξενάγηση, ενώ ο θαυμαστμός τους στα εκθέματα ήταν ξεκάθαρος. Ο Barroso ακολουθούσε με προσοχή μέχρι και στον πρώτο όροφο, όπου πλέον υπήρχε μία έντονη, ξεκάθαρη και ευγενική διεκδίκηση των Ελγινίων. Εκεί τον χάσαμε λίγο από το πλάνο.

Αυτό το μουσείο αποτελεί ένα τοπογραφικό μνημείο για την πόλη, και ένα πολιτικό μήνυμα για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Περισσότερο απ'όλα όμως αποτελεί ένα δυνατό επιχείρημα για διεκδίκηση αυτών που ανήκουν εκεί, στο χώρο τους.

Οι Έλληνες έχουν καταλάβει ότι η απεικόνιση της πραγματικότητας αποτελεί πάντα το δυνατότερο μήνυμα. Αναρωτιέμαι οι δικοί μας πότε θα το καταλάβουν.

Κάθομαι στην κουζίνα γιατί εδώ φυσά, ακούω Paul van dyk όπως κάθε Σάββατο, τρώω πεπόνι με χαλούμι (δεν είχα καρπούζι) και bloggaro...

Μπόνο

Σκυλάκι, αρσενικό, 20 μηνών, ράτσας τερριέρ (για την ακρίβεια 2-3 ράτσες, αλλά αυτή υπερτερεί), άσπρο, με καφέ βούλες στο τρίχωμά του, καφέ αυτιά, μαύρες βούλες στο πρόσωπο και ακούει στο όνομα Μπόνο.

Άτακτο, ζωηρό, πιστό, ναζιάρικο, αρκετά υπάκουο και παραχαϊδεμένο. Πανέξυπνο.

Ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν βόλτα στο πάρκο με άλλα σκυλάκια (η μόνη στιγμή χωρίς λουρί εκτός σπιτιού), παιγνίδι με τη μπάλα, το fetch ή το toy, ξάπλα στον καναπέ, την πολυθρόνα, ή τώρα τις ζέστες αγαπημένη ξάπλα: το πάτωμα.

Ο Μπόνο ζει μαζί μας εδώ και 17 μήνες. Από τότε που βρέθηκε από μία φίλη παρατημένο, πεινασμένο και ταλαιπωρημένο. Ευτυχώς που τον βρήκε.

Αίγια Φούξια: Επιτέλους μία Κυπριακή σειρά που σέβετε τον τηλεθεατή

Η αστείρευτη πηγή χιούμορ που έχουν οι σεναριογράφοι είναι σίγουρο γέλιο σε κάθε επεισόδιο - τουλάχιστον με τις ατάκες! Οι ηθοποιοί παίζουν τόσο πιστευτά και απίστευτα το ρόλο τους, που σε κάνουν να δένεσαι μαζί τους. Το σουρεάλ σκηνικό και τα πολύ προσεγμένα κουστούμια, όλα σε αντίθεση με τις εικόνες της σύγχρονης ζωής που εναλλάσει ο σκηνοθέτης την κατάλληλη στιγμή. Το αγαπημένο σήριαλ της Κύπρου έχει λόγο που είναι τόσο αγαπημένο.

Επιτέλους μία Κυπριακή παραγωγή η οποία σέβεται τον εαυτό της. Και δεν είναι μόνο λόγο του χιούμορ ή της ιδιαίτερα προσεγμένης παραγωγής.

Η Κυπριακή κοινωνία αντικατοπτρίζεται ξεκάθαρα στους χαρακτήρες. Ο παπάς κάνει ναι μεν τη δουλειά του, αλλά σκέφτεται και το γρόσι. Ο τσαούσης κάθεται όλη μέρα, ο μεγαλέμπορας περιμένει την ευκαιρία να βγάλει κάτι παραπάνω, και είναι φυσικά και ο μουκτάρης. Όλη η Κυπριακή κοινωνία και κουλτούρα συνοψίζεται πιστεύω σε αυτό το σήριαλ!

Είναι και το σασπένς (που λένε οι Ελλαδίτες) τι θα γίνει με την υπόθεση του μεγάλου θανατικού. Θα βρεθεί ο ένοχος, θα τιμωρηθεί ή θα την βγάλει καθαρή; Αυτό και μόνο δεν σας θυμίζει Κυπριακή κοινωνία;

Το μυστικό επιτυχίας είναι ότι όλο συνεργείο της Αίγιας Φούξια, πολύ απλά αντιλαμβάνεται ότι ο Κύπριος έχει δείκτη νοημοσύνης και του αξίζει να βλέπει κάτι έξυπνο, δημιουργικό, βαθύ και αστείο. Ευχαριστούμε παιδιά, και εις ανώτερα...