Σαν όλες τις Μεσογειακές γυναίκες, έτσι και η Λευκωσία σε καίει με το καψόνι της την ημέρα, και τη νύχτα σε γλυκαίνει.
Είχα μία πανέμορφη βραδυά απόψε στο Aglanjia Jazz Festival. Εκεί στην πετρόκτιστη πλατεία της Αγλαντζιάς, στο όμορφο αερούδι της Λευκωσίας, άκουσα "μουσικές εξαίσιες και φωνές". Καλή παρέα, μπυρίτσα κάπως παγωμένη, απλός κόσμος (alternative και καλά) και πανέμορφη ατμόσφαιρα.
Εκεί, στην πλατεία της Αγλαντζιάς, επιβεβαίωσα γιατί αγαπώ τόσο τη Λευκωσία. Η πρωτεύουσα με τα πολλαπλά της πρόσωπα: αυτό της Στασικράτους και αυτό της Ονασαγόρου, το πρόσωπο του επιχειρηματία και αυτό του παλιού Λευκωσιάτη που κάθετε στα στενοσόκακα της παλιάς πόλης το απόγευμα, να γευτεί λίγη δροσιά.
Σαν γυναίκα μου μοιάζει. Κυκλοθυμική, με άγχος, με μποτιλιάρισμα και κάψα, να μετατρέπεται το βραδάκι σε γλυκιά, όμορφη με άνετο κόσμο.
Αν δεν πήγατε σήμερα στο jazz festival, πρέπει οπωσδήποτε να πάtε αύριο.... Αξίζει τον κόπο...
ουλλες οι λεφκωσιατισσες των μπλογκ επήαν, εξού και ο ολτέρνατιβ απλος κόσμος ;)
ReplyDeletetote na kanoume kai blog festival :)
ReplyDeleteτρομερό το σχολιο της ριτσας, νιωθω την απογοητευση στη γραφη της! ριτσακι μου, βρες παρεα κι ελα σημερα....
ReplyDeleteεγω θα ειμαι εκει παντως, περασα πολυ ομορφα χτες...
mou aresei to blog sou, an kai den eimai sigouros gia tin perigrafi tis mesogiakis ginaikas pou kaneis?!
ReplyDeleteGiati diladi na einai glikia kai theltiki ti nikta mono kai tin imera na masaei sidera ala pms?
Πολλά ωραία παρομοίωση. Την τελευταία μέρα του φεστιβάλ έφτανα Κύπρο, τζιια μόλις ήρταμε σπίτι (Αγλαντζιά) επέρασα για καμιά ώρα. Η νύχτα τζίνη (για μένα) ήταν υπέροχη γιατί έκαμε με να νοιώσω ότι ήρτα σπίτι.
ReplyDelete