40 χρόνια μετά

40 χρόνια μετά και σκέφτομαι πόσο άλλαξε η ζωή μας. Τα χρόνια δεν είναι μόνο αριθμοί. Τα χρόνια είναι στιγμές, είναι μνήμες, γνώση και εμπειρία. 

Μεγάλωσα με τον φόβο. Το φόβο μην αγγίξω άγνωστο αντικείμενο στα χωράφια μήπως είναι βόμβα. Το φόβο των κρότων πυροτεχνημάτων. Το φόβο των σειρήνων κάθε καλοκαίρι. 

Μεγάλωσα σε μισή πατρίδα. Με τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια. Το τέρμα Λήδρας με βαρέλια. Την εικόνα του λιμανιού της Κερύνειας και το Δεν Ξεχνώ στην τάξη, στα βιβλία και τα τετράδια. Με τη καθημερινή αναφορά του πόνου και της αδικίας. 

Μεγάλωσα και με το «κάδρο του Μακαρίου» να κρέμεται στον τοίχο κάθε σχολείου και κυβερνητικού κτηρίου, την αναγκαστική επιλογή του ΡΙΚ γιατί απλά δεν υπήρχε άλλος σταθμός, τον εθνικό ύμνο να παίζει μετά από κάθε εκδήλωση – σχολική ή άλλη. Μεγάλωσα με μία μονοδιάστατη άποψη, ιστορία, εμπειρία. 

Και τώρα μεγάλωσα… 

Και ζω την επαφή με την «άλλη πλευρά». Γνωρίζω ανθρώπους που οραματίζονται ένα κοινό μέλλον, μιλάμε, συζητάμε, συνεργαζόμαστε, αντιλαμβανόμαστε. Πόσο αλήθεια διαφορετική θα είναι η ζωή του παιδιού μου, εάν δεν μεγάλωνε σε μισή πατρίδα, χωρίς διαδηλώσεις και συλλαλητήρια, ή βαρέλια να κόβουν το δρόμο του; Πόσο διαφορετική είναι ήδη η ζωή του παιδιού μου αφού έχει επαφή με την «άλλη πλευρά», μπορεί να πάει στο λιμανάκι της Κερύνειας και όχι απλά να το δει σε φωτογραφία; Πόσο διαφορετικά θα ήταν εάν μεγάλωνα δίχως φόβο; 

40 χρόνια μετά και σκέφτομαι… ίσως 40 χρόνια να είναι αρκετά. 

40 years later

40 years later and I’m thinking how our lives have changed. Years are not numbers; they are moments, memories, knowledge and experience.

I grew up in fear. In fear of touching an object in the fields in case it is a bomb. In fear of the sound of fireworks. In fear of the sound of the sirens each summer.

I grew up in half a country. Joined demonstrations and rallies. Barrels blocking the main shopping street, Ledras. The image of Kyrenia’s port and the “Lest not forget” in the classroom, books and notebooks. Hearing everyday about the pain and injustice.

I grew up with “Makarios’” portrait in every school and government building, with having only the state station to watch on TV, the sound of the national anthem closing every event. I grew up in a one-dimensional view, history and experience.

And now I grew up…

And I’m living with the “other side”. I’m meeting people who dream a common future, we talk, argue, collaborate, understand.

Really, how different would my child’s life be if they weren’t growing up in half a country, without demonstrations and rallies, or barrels blocking their way? How different is my child’s life already? Having contact with the “other side”, going to Kyrenia’s port instead of just seeing it on a picture? How different would it really be if I weren’t to grow up in fear?

So, 40 years later and I’m thinking that maybe 40 years was enough…